رفتی و از رفتن تو آتش....

آ آ  خاتمی رفت و خدا کند به قول خودش تعامل را نه نبرده باشد ، سعه صدر ایشان مثل زدنی بود، خدا کند سعه صدر را با خودش نبرده باشد ، ادبیات و فلسفه می دانست و خدا کند ،کتاب خواندن را باخودش نبرده باشد. آ آ خاتمی حجب داشت ،خدا کند...

خیلی قبل ها وقتی که آ آخاتمی هنوز شاید نو جوان بود، خیل عظیمی از عمو ها و پدران ما، گفته بودم که به دنبال یک زندگی بدون تبعیض و تحقیر به آن سوی آراز، پی سوسیالیزم رفتند، و حال فرزندان ما به دنبال همه آن چیزی که فکر می کنند ندارند با کوله باری از لیسانس های وطنی به دریار غربت می روند و این سرنوشت مکتوب ماست ، همیشه خدا بیچاره  مادر بزرگ چشم به در ماند ؛ تا نسیمی خلاف واقع سلامی از  دائی های من و یا  نامه ای از آن سوی آراز ، بیاورد که پیراهن یوسف اش بود، ولی دریغ که همه  حسرت بود. حال زنان های ما به امید زندگی بهتر فرزندانشان را با دست خود راهی می کنند . گیرم آن موقع اجباری از انفجارات اطلاعاتی و انفرماتیک نبود  شنیده بودند سوسیالیزم را و ندیده بودند استبداد استالین و تسویه های قومی و زبانی را و تجربه سیبری را ،ولی حال ماندن، بودن انگیزه  است  ، آرامش می خواهند،که نیست. تا بیائی که بگو ئی  دلیل ماندنت حسن است –بمان، ما باهم می سازیم وطن را  ، می گوید: پدر تو  و پدران تو صد سال هست ،که میسازی ، قرار نیست دو صد سال هم به مانیم تا کویر و کرمان و یزد ،آباد شود. قرار نبود برای من دروغ به گوئی، به مانم که چی ، تو خودت یک عمر حاضر به یراق ماندی که امروز فردا می روی و لی نه رفتی ، حال از ماندن من چه می خواهی ، نمی توانم دلیلی بیاورم ولی با خود آرام می گویم: بدون تو پسر من چگونه بمیرم. و گریه در  خفا برای تمامی جوانان.

آقای خاتمی اگر حال برای خدا حافظی برای مجلس و هئیت ....... و ..... و..... عزیز هستی برای همیشه برای ما  گرامی و عزیز بودید، ما شما را به همره آن همه رای داده دوره اول و دوم دوست میداریم، شما را نقد کردیم و فریاد زدیم و این نیز از دوست داشتن بود، لااقل ما ترک ها در دل خود سازی به همره داریم و عشق را با آن نغمه می دهیم و حتی قهر را با ساز خود که عاشیق هستیم، ترنّم می گوئیم، اصولا عشق و قهر را با مضراب ساز می آمیزیم. این خصلت ماست.هشت  سال ماندیم که بسازیم ، در این هشت سال به اندازه همان صد سال آموختیم ، گویا کم بود ،باید بیاموزیم. چاره ای جز دانستن نیست ، تا که دانسته های مان را عمل کنیم.