یادی از حبیب در سفر

روایت این بار - سفری است به پهنای افق های گرم
یک   دو   سه   چهار  .... الی بینهایت
ما عادت کردیم به سفری اجباری
دریغ از دیدار
تا که رخ دهد بوسه وصل
اکنون به هجرتی  
                     ای رفیق
غمگین نباش
وطن خاک نیست  سنگ نیست و طن جای است که ارزش آدمی لااقل مزد گورکن نباشد
و آن گاه که گوه ها ما را راه داد
خیمه می زنیم بر قبر پدرانمان و شاید با فاتحه ای شاد شود آن مراد ما
به باورم دیر نیست.
نامت را  -
 در حلقه دوستان به نیکی میبرند
مگر می شود عشق را نفهمید
مهربانی تو را     -    در خلوت خویشتن نمی توانند بگشند
ای حبیب
            ای دوست
                          تو را خدای سفر
                                                  نگه دارد



بیست وهشت مرداد سال هشتاد و چهار         حسن بانکی                  تبریز