به داد بچه های عزیز کارکنان در مانگاه ها برسید

عهدی داشتم که خصوصی نکنم این وب لاک را ، همیشه در مسیری باشیم که بیاموزیم از هم دیگر  ، و لی امروز یکی از روز های خدا بود ، خسته از هر چه طبیب و مسائل در مانی شهر ام ، که توان خواب با این همه حقارت حضرات سوگند خورده را ندارم ،

مشکلی درمانی آشنائی، مرا واداشت به دکتری دندان پزشک که به تازگی ها مشرف به بیت خدا نیز شده معرفی کنم ، که خبر رسید 1200000ریال مطالبعه حق الزحمه کشیدن دندان البته به عمل جراحی نموده است ، که ماندم در کار این دکتر حاجی شده که اخیرا هم کاندید شورای شهر مان بود. باید کاری می کردم ، با مشاوره چند پزشک حاذق ، کوچ مان شد به هلال احمر ، که هر چه باشند ، خودی اند و اهل کتاب و حساب، مصالحه شد به 600000 ریال ، که دل کندیم از محبت ثلث حقوق بازنشستگی معلمی ، که حدیث دیگر را طلب می کند و وقتی دیگر. و بگذریم که همین مریض جوانی رشید تحصیل کرده و بیکار فرزند همین معلم تقائدی است ، و این هم باز روایت دیگری را می خواهد. در طول عمل جراحی که ساعتی بود.

دختر بچه ای تنها با لباس های مندرس روی صندلی انتظار، خوابی به شیرینی رویا های مان داشت و من بین این دو موجود عزیز، یکی جوانی بیکار با آن تحصیلات و دیگری کودک خفته در نیمکت انتظار، خلسه وار روی دو زانو

چمپاتمه نشستم ، و در هوای خنک محوطه ، چشمهای من به دنبال رو اندازی بود که به توانم پیدا کنم برای دخترک ژنده پوش، به نظرم رسید شاید اهل غربت اند، چرا که تمام اهالی شمال و غرب کشور برای تداوی خود همه روزه به تبریز روان ، دریغ از یک ملافه و رواندازی برای بچه.   پرستاری با یک دنیا عشق مادرانه رسید و بچه را بدون اینکه بیدار کند در بغل گرفت و به اطاق پرستاری برد، . من در هراس که ای کاش به کسانش می گفت ، شاید در نبود بچه، هراسان شود .

با احترام از اوُ خواهشم را بیان. و این بار نوبت خانم پرستار بود که گفت : ای اقا بچه خودم است ، چون جائی برایش ندارم به محل کارم می آورم و تا عصر بچه خسته می شود ، می دانم در مانگاه جای مناسب برای بچه های کم سن و سال نیست، ولی چاره ای ندارم.

ماندم که بااین درامد های درمانگاه ها واقعا چه می کنند، کاش لااقل مهدی برای این کودکان در نزدیک همین اماکن می بود، که لااقل بچه های این عزیزان در محل کار مادرانشان ایمن باشند از هر چه که اپیدمی هولناک مرک است.