آقا ی پروین علم فوتبال را نمی دانی پس باید بروی؟
…. در دهه شصت با تمام ناملایمات اجتمائی و بعد آن همه درگیری های سیاسی و افت خیز و تنش ، مسئولین فدراسیون فوتبال کشور به فکر این معضل جهان سومی شد ، و خیل عظیم مشتاقان و جوانان شهری و شهرستانی به امید ساعاتی به فراغت و رفع خستگی روزانه ، و سگو های آشنای ورزش گاه های باز مانده از لیگ تخت جمشید، دوباره جانی گرفت این بار نه از متینگ های سیاسی بلکه از تشویق های بی امان تیم ملی به رهبری زنده یاد دهداری که خود اسوه مردی و وطن دوستی بود ، وه چه نگاه های شرمگینی داشت وقتی در مقابل دور بین های صدا و سیما قرار می گرفت و چه سان مردم دوست و اصالت - وقتی می نوشت و مصاحبه می کرد. زنده یاد استاد فکری هم همیشه یار و غار ش بود.علی آقا پروین هم بود ، اما بودنش را با جماعتی لمپن گره زده بود،و کار زندگی شان روی سگو های مقابل فحش دادن و هو کردن- شیر مرد فوتبال آقا دهداری را نشانه گرفته بودند، خبر نگار هفته نامه هدف با چه صراحتی نوشت ، آقا این کار دور از شان شماست ، چرا گاه بی گاه این لمپن جماعت را به شیرودی میکشی که چه ، دهداری نباشد؟ فردا همین افراد را بدعتی است که به شما لیچار گویند.آآ دهداری رفت خانه نشین شد و دق مرگ
زمان چه زود می رسد ، و دیروز در ورزشگاه آزادی بیست هزار نفر گفتند و فریاد کشیدند.........پروین تیم ات را بر دار برو- و اگزوز را حواله دادند .
خدا رحمت کند آقا دهداری را ، خوب شد که ندید. ولی همه ملت فوتبال دوست دیشب از همان صدا وسیما شنیدند آن همه فحش های ناموسی را در حق کسی که نمی خواهد میز ریاست را ول کند.
(آقا پروین.... این جماعت تماشا گر بعد سی سال به اندازه شما هم که شده بازی را می فهمند ، اگر بچه مردم بعد هیجده سال درس مشق دکتر می شود ، پدرش حق دارد بعد سی سال فوتبال دیدن مفسر بی جیره مواجب شود)
این فریاد در گلو مردی است که وقتی استکان چای را بعد دیدن آخرین بازی تیم پرس پلیس دیشب از در قهوه خانه اکبر آا به بیرون پرت کرد و خود های های گریست .من خیل عظیم طرفدارانی از دو رنک سرخ آبی دیده ام که همشان فناتیک و رادیکال که به نان شب محتاج و به قدری در عسرت که توان پرداخت پول بلیط تماشای بازی را نداشته اند- کسانی را شناخته ام که اثاث منزلش را فروخته و به دنبال تماشای بازی تیم محبوبش راهی شهرستان های دور و دراز شده اند- واین تمامی عشق و شوق نبوده است -کسانی را شناخته ام که تماشای بازی تیم محبوبش را به بردن طفل خردسالش نزد پزشک ترجیح داده و معلول شدن طفلک را از تب زیاد را یک عمر باید یدک بکشد - زوج های جوانی را شناخته ام که به خاطر این فوتبال لعنتی جهان سومی و بازیکنان خوش چهره اش از هم جدا شده اند- یک عمر زندگی کردن در دل جامعه به من میان سال خیلی آموخته است و این که طرف دار بودن در یک تیم فوتبال یعنی دیوانگی در عصر بازیکن سالاری در جوامع جنوب.بیشتر برای دیدن همچین صحنه های در یک قهوه خانه پر دود و پر سرو صدا می تواند شناخت انسان را از جامعه اش بالا به برد و اینکه خدایا ما را چه می شود.
و من هات مبهوت به شوق و انگیزه دوست داشتن یک فرد و یک هوادار ، در ته جیبم دنبال قوطی سیگار می کردم.
در راه خانه به قیافه منگ آقا پروین فکر می کنم ، که چه قدر خسته به نظر می آمد، این ورزش فوتبال ما و مطبوعات ورزشی و حتی برنامه نود آقای فردوسی پور نمونه کامل یک جامعه مدنی می تواند باشد ، اگر مربی و داور و بازی کن راه خطا می روند ،از دید و از نظر جماعت تماشاگر نمی توانند نادیده گرفته شود و گناهش را باید خود پاسخ گو شود.جامعه مدنی و دموکراسی یعنی همین ، وقتی دانش و علم اش را مسئولی که در راس است نداد -تماشاگر اگزوزی حواله ات می دهد.امشب آقا پروین در یک مصاحبه هفت و یا هشت دقیقه ای ماحصل کلامش نپرداختن دو میلیارد تومن به بازیکنان بود - کاش طرف داران تیم می فهمیدن دو ملیارد را چگونه به تریلر بار می کنند و کمر یک ماشین هیچده چرخ نمی شکند.
