به یاد شمس حبیب
در ان نفس که بمیرم در آرزوی توباشم بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم
بوقت صبح قیامت که سر زخاک بر آرم بگفتگوی تو خیزم بجستجوی تو با شم
بمجمعی که در آیند شاهدان دو عالم نظر بسوی تو دارم غلام روی تو باشم
بخوابگاه عدم گر هزار سال بخسبم زخواب عاقبت آ گه ببوی موی تو باشم
حدیث روضه نگویم گل بهشت نبویم جمال حور نجویم دوان بسوی تو باشم
می بهشت ننوشم زدست ساقی رضوان مرا بباده چه حاجت که مست روی توباشم
هزار بادیه سهلست با و جود تو رفتن
وگر خلاف کنم سعدیا بسوی تو باشم
هی هی ....هستیم آقا....این حال روزگارماست ....همیشه دل درگروی دوست شدن را پدر به ما آموخت....غمش بار گران بود .و همیشه
خدا عاشق بود ُ بود تا آنکه روزی عشق به فرزندی او را مثل درخت خشکیده .... نسیم هجرت حبیب بر انداخت
....غم های پدر تمامی که نداشت. وقتی خبر گزمه رسید که چه نشسته ای.....پسرت خدا را در گنجه خانه اش نهان کرده.... دو زانو مثل
شتر قربانی به خاک نمناک منزل نشست و های های گریست.
من شگستن بیدی را خود به نظاره ماندم بی آنکه کاری از دستم برآید.
مثل روشنائی شمعی در غیاب حبیب به نسیمی رفت و ما حیران و گریان این بار نیز به چله پرسه نشستیم و سوشون .
این نوشتم که دوست داشتن در ذره ذره وجود مان لانه کرده است .
رفتی و همچنان به خیال اندری و در برابر چشم مصوری و فکر بمنتهای جمالت نمی رسد.
