اول اندیشه

سفر جنجالی احمدی نژاد به جای سفر مفید

یکی از مهمترین خبر های جهانی این روزها سفر آقای احمدی نژاد به نیویورک است. در سیاست خارجی وقتی کشوری در انزوا قرار می گیرد، باز کردن فضای سیاسی با سفر های جنجالی میتواند مفید باشد. این سفرها تبلیغاتی نباید باشند. باید از فرصت اجلاس سالانه ی سازمان ملل بهره برد و روابط تخریب شده با دنیا را در مذاکره با رهبران و نمایندگان دولتها ترمیم کرد. سفر به سامان ملل به جای آنکه برای تبلیغات باشد باید برای گفتگوی دیپلماتیک به نفع مردم ایران باشد و در پایان سفر خبر خوش رفع شدن خطر حمله و تحریم را به ملت بگوید. والا وقتی آقای احمدی نژاد در روستاهای زاهدان مسئله ی هولوکاست را مطرح کرد، بی آنکه سفری بکند در همه ی رسانه های جهان این موضعگیری مطرح شد چون کار تبلیغاتی بود. متاسفانه آقای احمدی نژاد به جای پیگیری مسائل حاد کشورمان و تصحیح روابط ایران با رهبران دنیا، سفرش را تبلیغاتی کرد و در مقابل حجم قدرت رسانه ای مخالفانش مورد اهانت بی ادبانه و بیرحمانه قرار گرفت. این اهانت ها، اهانت به مردم ایران بود. در این سفر به دلیل تقاضای بازدید از محل برج های دوقلوی منفجر شده، شهردار نیویورک  بد ترین فحاشی ها را به صورت علنی نثار رئیس جمهور کشورمان کرد. در یک کار خارج از عرف دیگر، رئیس دانشگاه کلمبیا نیز در سخنرانی قبل از شروع و در حضور آقای احمدی نژاد نیز بدترین تعبیرات اهانت آمیز را به رئیس جمهور انجام داد. اینها افراد مسئولند. تظاهرات اپوزوسیون نبود. انتظاری که ملت از آقای رئیس جمهور دارد این است که خودش را در معرض این اهانت ها قرار ندهد تا این اهانت ها به ملت ایران صورت نگیرد. ما در کشور خودمان میگوئیم و خودمان هم لذت می بریم اما در دنیا مواضع سیاسی با نگاه دیگری ارزیابی می شود. کاش مشاوران آقای احمدی نژاد، ایشان را در برنامه ریزی اجرائی سفر و سخنانی که در پاسخ سئوالات باید می گفتند کمک می کردند. جنجالی بودن یک سفر مشکلی را از ملت حل نمی کند. مردم از رئیس حمهور توقع دارند در این سفر ها مشکلات سیاسی و اقتصادی شان را حل کند.