باز هم بدون عنوان

گاهی فکر می کنم اگر خانم بوتو در جوار همین ایرانمان نخست وزیر بود و آن هم از نوع موفقش ُ بی گمان نان خیلی از سیاست مداران ناتوان وطنی و آنانی که هر از گاهی مثل پهلوان اسطوره ای پوریای ولی مجمع مسی پاره می کنند آجر میشد. مگر می شود در اداره  و حکم رانی استانی ماند و در کارگاه  گل بود و ازطرفی شاهد آرام شدن یک پاکستان یک صد و بیست ملیونی هم بود.

این طالبان هم نعل وارونه می زنند از طرفی اعلان می کنند بوتو را مشرف کشته و از طرفی یک جماعتی را جهت انتقام از خون وی به خیابان می آورند که آتش بزنند هر آنچه که صاحبش دولت و ملت است ُ مثل اماکن شهری و هر آنچه که نماد شهری و تمدن است........ واقعا که