از داریوش سجادی تا خسرو خان شکیبائی

حکایت آن زیدی است که در بیابان با جوان رعنا و خوش سیمائی برخورد کرد و وقتی جویای کیستی وی شد پاسخ شنید: من شیطانم!
و وقتی متحیرانه خطاب به شیطان گفت:
«اما می گویند شیطان کریه است و شاخ دارد و دُمب دارد و سم»
پاسخ شنید:
قلم نزد دشمن است و هر چه می خواهد می نویسد و هر چه می خواهد می گوید!

و اما بعد به ساحت داریوش خان محترم عارضم که نه دیگر شما دارید بیش از حد مثل رئیس در هر اصلی وارید می شوید که ای مردم منم هستم و یا به قول طلبه ها حاجی ان شریک.

از فوتبال شروع می شود و به سایر ورزش ها تسری می دهد ُ از ادبیات بگیر تا هنر و از سیاست تا تاریخ و از چه و چه خلاصه به همه چیز .

این رئیس ما از فرمول آسپرین تا ویت گنگ همه چیزی را داخل است

و داریوش سجادی هم ها کذا

ایشان در مقالله ای در گویا نوشته بودند که شکیبائی از همان هامون مرده بود چرا که کارگردان این طور خواسته که ایشان در این رول باقی به ماند و شاهد اش هم از بهروز وثوقی در قیصر ماندن و جان وین هم در وسترن و هنر مندانی از این سیاق که در طول بازیگری شان در رول های مثبت و یا منفی می مانند. تا اینجا درست.

ولی سجادی عزیز، شما از هر روی دادی و از هر اتفاقی می توانی گریزی به تخته کردن روشن فکران استفاده می کنید و لی به قول گفتنی یا قمار نکرده ای یا که نرد نباخته ای و یا دمی به خمره نزده اید تا حساب بدانید.

دوست عزیز در عالم هنر به خصوص در تئاتر و سینما هر هنرمندی برای شخصیتی خود را نماد می دهد و به این معنی که بعضی کاراکتر ها در شخصیت روز مره گی و تیب او جای گزین می شود و این اتفاق هم کار بدی که نیست و این یک امتیاز هم است

کارگردان ها هم وقتی فیلمی را می سازند به دنبال کاراکتری می گردند که ایفای نقش های قبلی هنرمند جماعت را دیده باشند

مثلا وقتی می خواهند یک کارمند شریف و ساده و در عین حال بی شیله پیله را تصویر کنن به دنبال هنرپیشه خوب آقای هالو می روند و یا اگر چهره تاریخی خوبی داشته باشند دنبال سلطال صاحب قران هستند و یا دیگران که در این اندک نمی کنجند

این عالم سیاست است که تقیه از نوع شما ها دارد و الا رول همه یکی است

(این واقعیت تلخ و تا حدی اجتناب ناپذیر دنیای سینما و عرصه اجتماع و بلکه سیاست بوده و هست.
هنرمند قبل از آنکه مالک هنر خود باشد اسیر اقبال و ادبار مخاطبانش می شود)

نه کلمه سیاست را از گفته بالایتان خط بکشید