یادی از عزیز شهریار

محزون دا او نازلی گیشیلردن بیریسیدی

ذوقینده غزل ، سان کی غزالین سورسیدی

من یاغ دریسی تک اونی اول دولو گوردوم

صوندا یاغی سوز میشدی، قالال بیر دریسیدی

محزون بیر آوج توپراغیدی دوست آیاغیندا

فرق ایلمیوب بو اولوسی، اودیریسیدی

شاعر دئدیگون دریادا مرواریده بنزر

مرواری چوخی ریزدی محزون ایریسیدی

شهریار به یاد دوست دیرین خود شعری سروده بود و من عصری داشتم در این گرمای مرداد جهت فرار از خود دیوانش را ورق می زدم که در نهایت یه این شعر زیبا برخوردم خواستم تورکی بنویسم ولی سر ذوق نبودم آخر نوشتن آنهم تورکی ذوق می خواهد چون شعر است این زبان و زیبائی دوچندان است یاد هر دو گرامی باد