یک بام و هزار سودا

در باب خصلت خوب ما ایرانیان گویند هر قومی سخن،تا سخن چه باشد و نفع اش به که رود. 

این جاسم کرار عراقی که معروف اهالی فوتبال است چه نیک اش و چه بد اش،تا در تیم تراکتور سازی بود و دوست هواداران،هر داوری که از راه می رسید تا کارتی فرقی نمی کرد که از چه رنگش باشد،نثارش نمی کرد بازی پایانی نداشت و به قول مربی اش در نیمه نود در رخت کن جائی در بدنش نبود که کبود نباشد و زخم و زیلی نکرده باشند.کار تا آنجا پیش می رفت که هم بد اخلاق اش می نامیدند و هم در دایره محاکمات انظباطی فدراسیون تا اخراجش از کشور مان ایران پیش می رفتند،گویا داوران، حضرت ایشان را چون عراقی هست با صدام نا مرحوم عوضی می گرفتند،و هم بازیکنان دیگر تیم ها اصلا چشم دیدن اش را نداشتند ،چون از هر جهت از تمام بازی کنان سر بودند و هستند،خلاصه کم مانده بودند از دستش عاصی شوند و در افواه عمومی منتظر بودن تا از کشورمان هم اخراج شود.از طرفی هم چون در تیم پر طرف دار تراکتور هم بود فکر کنم این بودن در تراکتور هم جرم اش را و در حقیقت پرونده اش را به قدر کافی قالاق کرده بود. 

خوب اما بعد ترانسفر ایشان ،به یکی از تیم های پایتخت این قاسم کرار را از دست داوران و کمیته انظباطی و روز نامه چی جماعت رهانید و به خیر گذشت عاقبت بخیر شد بیچاره. 

دست قضا آمد و هر دوتیم رنگی در پایتخت از تیم شهرستانی تراکتور شکست سختی خورد،تا خدا چه به خواهد،فعلا که در صدر جدول لرزان نشسته بدون جاسم کرار.