یک کلمه

حالا از یه جائی شنیده ای که خدا رحیم است و بخشنده و فلان ، نه گمان نکنم... آن خدائی که منم شنیده ام چندان هم بی حساب و کتابهم نمی بخشد. دیگر فهمیدن این حرف ها که علم فقه و دانش حوزوی نمی خواهد. 

گیرم که خدا آن نماز های که نخوانده ای و آن روزه های که نگرفته ای بخشید، خوب باقی چه؟ 

اصلا صحبت بحث مولوی شناسی و خدا شناسی هم نیست، حرف در این است که آدم نیستی اخوی. حرف ام این است که منزل و ماشین شخصی شده از اولین های شروع زندگی خصوصی،مجبورم قبول کنم ،گو اینکه در این هم حرفی است ،ولی واقعا عینک و لب تاب سواد نمی آورد، قبلا فقط عینک را می گفتند ولی حالا این آخری لب تاب هم اضافه شده. 

از قبل در وب عهد کرده بودم خصوصی اش نکنم و نکردم ولی این آخری ها نمی دانم از سر بی کسی است یا از سر پیری و در ماندگی. هم زود می رنجم و هم اشگم امان نمی دهد بعضی مواقع. مرگ مادر و دوری فرزند،و وقاحت دوست و آشنا یک ریز امانم را بریده. 

شنیده ام می گذرد ولی این گذشتن هاست که سخت است. 

زمانی میرسد که انسان رفتن را به ماندن ترجیح می دهد و غبطه می خورم به آن های که توان رفتن را داشتند،و رفتند ،وه چه راحت هم شدند.  

گفتم که آدم نیستی، نیستی ، اگر هم باشی در متر و معیار اندیشه من نیستی ،به این معنی که من دیگر تو را دوست ندارم به همین سادگی. 

حرمت انسان ها را برنمی تابی و هنوز در کودکی درونت مانده ای. بخل و حسد و عقده هایت تو را از من گرفت. 

شاید هم حق داری ،من هم توان آنچه که کشیده ای شاید نداشته باشم.تو خودت می دانی که حرف  و حسابم چیست ولی دیگر تمامش می کنم که.... 

به ماند،انسان که نتواند به موقع جواب آنچه که می شنود را بگوید به درد من مبتلا می شود.