داوری در فوتبال شهرستان ها

تقریبا مسابقه ای از لیک یازده نبوده که اجرا شود و به دنبالش ضعف داروی ملموس نشود،صد البته این ضعف ها اگر چه سالیان درازی است که یقه تیم های لیک را گرفته،و حتی هر از چند گاهی بودند نا رضایتی های که بعد مسابقه رخ داده ، و عوارض ناشی از آن مدیران امنیتی شهر ها را کم و بیش نگران کرده است. 

شاید عواملی که به این حد تماشا گران اصیل و دوستاران هر تیم را می آزارد خیلی به هم ربطی نداشته اند ولی همه در یک نقطه مشترک اند " ضعف داوری". 

تا تاریخ فوتبال بوده در این ملک همین ضعف داروی هم بوده و مثل اینکه قصد ندارد دست ار سر این فوتبال مادر پدر مرده تماشاگر پسند ول کند. 

نمونه بارز آن مسابقات هفته گذشته لیک بود که در همان برنامه نود نشان داده شد،تقریبا در تمام بازی ها حد اقل چند اشتباه داوری" بگویم "بود. 

هستند کسانی که به اندازه سن داور فوتبال تماشا کرده اند در این مملکت.لااقل تقریبا تمامی آنانی که چه در استادیوم ها و چه به خاطر راحتی و همچنین مثل حقبر به سبب روحی و روانی یک مسابقه را از تلویزیون تماشا می کنند در همان دقیقه های اول متوجه چند و چون سواد داوری و استعداد مدیریتی ایشان میشوند. 

این نوشته قرار بر این ندارد که وارد سایر مسائل تخصصی امر داروی شود،اما تلاش دارد به این داوران جوان و پر حرارت بگوید که کار مهمی را در دست دارید و کم بها ندهید. 

و تنها به یک موضوع اشاره می کنم و تمام. 

آقای داور و حاکم بازی عمل کرد نادرست و حرکت ناسنجیده شما آن تماشگری که تمام مشکلات زندگی و سختی معیشتی را ول کرده و آمده ساعاتی را دور از آنچه که گفتم را به کنار بگذارد و ساعتی در گوشه ای بنشیند و آرام بازی تیمش را ببیند،در یک لحظه مجبورش می کنی حداقل به اگزوز فکر کند،و اگر زیاد ناملایمتی و بی سوادی حضرتت را ببیند کار به جا های باریک می کشد.در نهایت اگر توانی برای رفع رجوع نا ملایمتی های محیط کار و خانه زندگی را ندارد،حتما در این ساعات به یمن بی اطلاعی و عدم کفایت سرکار برای اعتراض اش با هم سن ها و هم درد هایش سوژه خوبی یافته . 

نگذارید امنیت شهر ها با ندام کاری های شما به خطر افتد،جوانی که اعتراض را در استادیم ها می آموزد برای امنیت جامعه زیان آور است. 

اگر یک جوان از اندیشه اش در مدرسه یا دانشگاه با یک مقاله و یا یک نقاشی و یک نمایش نامه نشان می دهد برای آینده این ملک سرمایه محسوب می شود. ولی اگر یک جوان و نو جوان در استادیم ها با فحش و صندلی شگستن اعتراض را نشان می دهد به یک آنارشیست تبدیل می شود و این خلاف رای است 

بهتر است سردم داران داوری قبل از اینکه به فکر میز و مقام و یک دوره ریاست خود باشند، مدام  کلمه آمورش آموزش آموزش را آویزه گوش کنند. 

در ایام شباب در دوران سربازی درپادگان ها به ما ها این نقطه را کرارا می گفتند، سه چیز را از یاد نبرید " اول آموزش دوم آموزش سوم آموزش" 

در اصل ورزش قرار نبود شغل باشد،خوب حالا که به مدد نفت این ملک فوتبال ما شده حرفه ای،لااقل در حرفه تان مطالعه و آموزش ببینید،به خدا خیلی کتاب و مقاله هست که شما را کمک کند در این امر مهم. 

بی خودی آرامش استادیم های ما را به هم نزنید،بگذارید نیرو های امنیتی و نظامی این ملک به کار خود برسند. 

در هر مسابقه بیش از تماشگر نیروی نظامی حی و حاضر است ،می دانید چرا ؟فقط به خاطر اشتباهات شما،عشق حاکم بودن و داور بودن شما،شده بلای ورزشگاه های ما. 

بخش چندین در صد برنامه خوب نود شده "اشتباهات داوری". 

دو سه دقیقه فوتبال لیک شهرستان ها را نشان می دهند و یک ریع ساعت بحث داوری شما حضرات را. 

یک نفر از کمیته داوری خودتان زنده می نشیند و اشتباهات شما را رفع رجوع می کند و از هر تیم هم دونفر تلفن به دست از شهرستان ها چه غالب و چه مغلوب به شما اعتراض دارد و نهایت ساعت دوشب معلوم می شود که شما به هر شهری رفته اید آشوبی آفریده اید. 

خوب به درازا کشید سخن،جمعش می کنم ولی باز سخن آن فرمانده ارتشی را می گویم،  

اوّل آموزش دوّم آموزش سوّم آموزش

درد دلی بود که سر باز کرد

قبول داریم که چیزی به نام فرار مغز ها از اول انقلاب بوده و هست و خواهد بود. و اینکه آن کس که آموخته ای دارد مثل کسی که سرمایه نقدی دارد می خواهد یک جائی یا مکانی بیابد که سرمایه گذاری کند، یعنی داشته یک مغز علمی و یا داشته یک سرمایه نقدی همیشه باید در جائی رشد کند که مساعد آن باشد.وقتی زمانی در ریاست جمهوری محترم آقای خاتمی از این مقوله فرار مغز ها صخبت شد ، ایشان در همان زمان نیز جوابی داده بودند که رفتن مغز ها معنائی ندارد و هر کس می تواند در مکانی از این دنیا محیطی پیدا کند  ادامه تخصیل یا ادامه سرمایه گذاری کند.
بدون اینکه به خواهم سرپوشی به معلول داده باشم هیچ قبح و ناروائی نمی بینم،تنها این سخن ها فرافکنی به موضوعات است.اگر آقای خاوری در کانادا مسکن می کند و به قولی سه ملیون منزل مسکونی اش می ارزد همان آدرس غلط دادن هاست.در همین تهران شما بفرمائید که چه مقدار منزل و آپارتمان میلیاردی هست که به گران بودن منزل آقای خاوری تکّه می زنید.بنده ساکن تهران نیستم ولی حتم دارم که در همین تهران خانه های ملیاردی کم ار کانادا نیست.اصل مطلب از بین می رود.آن های که برای استخدام یک معلم و یا یک گروهبان و یک کارمند ،اداره جات عریض و طویل به راه انداخته بودند باید بیندیشند.مگر خاطر مبارکتان نیست یر سر یک قبول شده دانشگاهی سالهای دهه شصت چه پرس و جو ها می شد.آقای خاوری کارمندی بودند در بانک سپه از همان اول هم همیشه یکی از اولین ها بودند،که صادقانه مثل همه دنبال معاش عائله بودند،چه تفگری او را این چنین کرد باز یابی علت ها مهم است.هر بچه دانشگاهی یک لیسانس در بغل که مغز نیست،توهین اطلاق نشود در همین امسال حقیر نردیک به یک و نیم ملیون به دانشگاه آزاد حضرات دهه شصت پول داده ام آن هم از حقوق بازنشستگی ام،تا لیسانسی بگیرد و به قول بعضی ها مغزی شود،حال این مغز در این ده کوره محلمان به ماندکه چی.کارخانه ای دارید یا اداره ای هست که نان شبش را بدهد نرود چه کند،لااقل اگر با مدارک دانشگاه آزاد فعله گی و کارگری می کند جلو چشم پدر و مادر آرزو مندش نباشد بهتر است.بگذارید لااقل فعله گی اش را من نبینم،پدر باشید می فهمید که چه احساسی دارم.بااین سن بعد سی سال کارمندی از من نخواهید بروم آبدارچی و محاسب یک تازه به دورانی باشم که هنوز هم دارد با کفش دم پائی ماشین پنچاه ملیونی سوار می شود.بگذارید هم من و هم پسرم گرسنه گی مان را از هم پنهان کنیم ،او در بلاد کفر و من در شهر آباء اجدادیم.گفتم که تفگرات دهه شصت است که ما را به حال روز آورد،مسند نشینان ده شصت که خدا عمرشان دهد حی و حاضر اند،و دارند اوپوزین میشوند.اشتباهات شان را بشمارم؟ دور از مروت است که من زبان درازی کنم به آقایان،چون حال در مسند نیستند ولی اگر بودند خیلی باید زحمت می کشیدند تا اشتباهات گذشته شان را رفع و رجوع کنند،چون همه شان اهل تفگر و منتقد خود بودند ،حقیر جز اولین کسانی میشدم که صادقانه با ایشان درد دل می کردم.حال هم چون هم نائی نمانده و هم اصولا کسی نیستم که به گویم و بنویسم و توان پس بدم،یادتان باشد که از خیلی ها از همان اول زبان اعتراض را همان آقایان گرفتند و از من نوعی یک مفلوک کارمند چوخ بختور که همان الگو روان شاد "بهرنکی"را ساختند.به مغزی که در چهار دیواری من نشسته و دارد هر روز خدا لقمه های شرم گین سفره پدر را می خورد، رحمی کنید و این هجرت اش را فرار نگوئید.به قول آقا سید خاتمی فرار نیست هجرت است ،یادتان رفته عین عبارت حضرت ایشان بود.به آنانی که حق داشتن مسکن کارمندی را از ده نفره ای ها شروع کردند ایراد بگیرد.طفلک آقا موسوی زمان جنگ اندیشه کوپی را اجرا کردند تا آنانی که پر اولاد بودند و تازه به حاشیه شهر ها مهاجرت کرده بودند سر گرسنه به بالین نگذارند،چه می دانستند که همان پرسه باعث افزایش جمعیت شهری می شود.مگر به کسانی که نتواستند در همان زادگاه خودشان بمانند و کشاورزی کنند به تهران هجوم آوردند نمی شود فرار مغز گفت.وقتی که شهروند اورپائی از طریق بیمه های اجتمائی شان می تواند گرسنه نباشد و هفته گی هم دستی مبلغی بگیرد به شرقی جماعت حق بدهید تا لیسانس و فوق گرفته، کوله باری از اندیشه و هر آنچه که در انبان فرهنگی این سرزمین را داشته بردارد و از جمله حتی ارث پدری هنوز پدر نمرده اش را ،و به قولی هجرت و به قولی فرار مغز کند.مسائل ما آقایان در یک کامنت جا نمی شود ،درد دل زیاد.با تشگر از سایت وزین شما

حد و وقاحت

حال امریکا دارد یکی یکی مجاهدینی را که خودش برای بیرون راندن شوروی سابق از افغانستان پرورانده بود،دست به تله گذاری و افشاگری باز می کند. 

حضور ذهن نمانده دیگر،وقتی خیلی قبل از انقلاب با یکی از پیرمردان آن روزگار سر صحبت نوکری انگلیس و روس ها شد،نمی دانم سر کدام یک از پیشوایان مشروطه سخن رفت،گفت فلانی انگلیس ها باز خوبند به نوکر نوکرشان هم وفا دارند،و نمونه آورد که چه و چه،اما روس ها نوکرانشان را بعد تخلیه عملشان به همان دولت های متبوعه می فروشند و باز مثل ها گفت . ومن ماندم با این کهنه سیاست مدار منور الفکر دوران قاجار که چه بگویم تا دل پیر مرد نشکند. 

حال بعد سه چهار ده می گویم نور به قبرت ببارد که چه قدر راحت بدون تحصیلات از نوع آزادش و صد البته با هزینه گرانش،می فهمیدی. 

ببینید که سایت رسمی آمریکا در باره نوکرانش چه نوشته 

"

بسیاری از حملات بزرگ و هماهنگ سالهای اخیر در افغانستان، علیه اهداف هند و آمریکا به شبکه مسلح حقانی نسبت داده شده است. شبکه ای که با حمایت سازمان اطلاعات و امنیت آمریکا در دوران اشغال افغانستان توسط دولت وقت اتحاد شوروی، در مقابل نیروهای شوروی قرار گرفت، و اکنون خود به یکی از ترسناک ترین تشکلهای ضدآمریکایی تبدیل شده است، تا آنجا که هفته گذشته کاخ سفید نسبت به ادامه حضور شبکه حقانی در پاکستان و ارتباط بین ارتش پاکستان با این گروه، عمیقاً ابراز نگرانی کرد.

تشکل حقانی که غرب آن را شبکه حقانی می نامد، اسم خود را از جلال الدین حقانی، یکی از سرکردگان اسلام گرای مبارزه علیه سلطه شوروی در افغانستان، گرفته است." 

واقعا که وقاحت هم حدی دارد