معاشرت

وقتی نوجوان بودیم،پدر می دید که مشکلی با درس و مشق نداریم و سر همه برادرها روی کتاب و خواندن و شور آموختن است؛انقدر ذوق می کرد حتی در مقابل شیطنت های مان که بعضی وقت ها مادر به پدر گلایه می برد؛ پدر با افتخار می گفت این بچه ها درس و مشق شان خوبه حالا اگر هم گاهی بچگی می کنند زیاد ذوقشان نزن؛ تنها تفریح شان اینکه با کرایه کتابی از کتاب فروش سر کوچه سرشان گرم است.و آن وقت مادر با یک دنیا حرف های مادرانه هم هوای دل پدر را داشت و هم ماها را.دنیایشان آنقدر بزرگ نبود همه اش ما چند بردار و حقوق کم و بیش پدر و خصوصا کار دوم پدر در منزل که فرش تابلوئی می بافت ؛ بعد کار اداره شان؛من تصاویر مینیاتوری را در نقش نگاری که پدر می بافت آنقدر دوست داشتم که می شد گفت دنیایم بود از مولانا و شمس.پدر استاد تمام عیار بود در نقش قالی.آنقدر در چشمهای مینیا تور ها دقت و وسواس داشت که گاهی سه روز بافته ناپسند اش را که دوست نداشت می شکافت و دوباره می بافت حوصله و وسواس اش برای ذهن نوجوان من درسی بود.ماهر بودن اش را من خود می دانستم؛چون در شهر مرند آن زمان ها رسم و قرار این بود که فرش رئج همان 30و یا 25 باشد اما پدر جزء اولین های مرند بود که کارش به رئج 50می رسید و هم تصاویر مینیاتوری که علمی داشت نه بانوشته می شود توصیف کرد و نه با گفتن؛ باید بود و حس اش کرد.به همین خاطر در همان زندگی کوچکمان هیچ کمبود مالی نداشیم و پدر در حفظ و یادگیری مان سهم به سزائی داشت آنقدر که ما دو برادر را برای آموختن زبان عربی استاد خصوصی گرفت؛و من با نصاب شروع کردم و کمی شرح مقدمات. حیف که زمان زود گذشت و ما در نوجوانی نماندیم؛ احساسم این بود بدون بچگی و نو جوانی زود مرد شدیم و همان لاری کتاب ها مانده یم؛الان بعد نیم قرنی هنوز عشق به خواندن و مطالعه در من لانه کرده و جزئی از وجودم است؛بی کتاب نفسم بند می اید؛آنقدر که وقتی کتابی را دانلود می کنم بعد پرنت و صحافی مرتب ؛مثل قدیم ها می خوانم و حاشیه می زنم.حالا چرا این خصوصیات را اینجا می نویسم به خاطر دوستی است که دیشب باهاش درد دل می کردم.روزی پدر کتابی به خانه آورد از انتشارات دانشکده افسری آن دوره بود؛دانشجویان افسری در مدت آموزشان در سه سال لیسانسی در علوم اجتماعی می گرفتند و همین کتاب جزء دروس شان بود شاید.بعدنیم قرن باید در کتاب خانه کوچک خانه پدر باید حالا هم باشد چون اصلا دستی غیر تعمیر کاری و غیره...در خانه پدر اتفاقی نیفتاده؛همین هم برای خاطز عزیز آن دو نفر باید باشد مامان و آغا.
می گفتم از همان کتابی که آغا از اداره شان آورده بود و هم به عمد ؛که بدانیم و بفهمیم.
بیشتر موضوع کتاب تمام داشت یاد می داد که یک افسر جوان باید مراعات کند در زندگی اجتماعی خودش؛کتاب حالت ترجمه را داشت ولی مسئول انتشار اش سعی کرده بود که به نام شخصی دیگر باشد .خیلی ماهرانه یک زندگی اجتماعی و غربی را داشت به یک دانشجو یاد می داد؛چون می دانست تمام دانشجویان از اقشار مختلف قومی و فرهنگی هستند.در بخشی از این کتاب موضوع بحث همین رفتار دوجوان دختر و پسر بود که ماها هم زیاد طالب دانستن اش بودیم و شاید پدر هم نظرش بیشتر این بود.
در باب رفتار دوستی دو جوان آنقدر زیادمطلب نوشته شده بود که نویسنده به حق زیاد هم رویش تاکید داشت که مثلا از چوپ خشک آدم بسازد، البته آدمی که به درد آن زمانه می خورد.حتی گاهی با کشیدن شکل دختر و پسر با سیه قلم می خواست به قولی بصری اش هم بکند و بفهماند.از اول آشنائی دونفر نوشته بود تا ازدواجشان.اینکه جوان دانشجوی دانشکده افسری را می خواست اجتماعی تر کند و به قول خودش جنتلمن؛حق داشت ی نداشت مهم نیست برای من؛ولی یاد دادن آداب معاشرت به دو جوان مخالف جنس هم را ؛آن موقع تنا با سیاه قلم و نوشته برای من مهم است،هر چه آموختم من از آن کتاب سالیانی هست با من است.آموخته ام را دوست دارم چون زیاد خصوصی ام به دردم خورد می شود گفت معاشرت اجتماعی یک جوان.حالا نه حرف اش را می زنند و نه کسی حوصله این رفتار ها را دارد؛وقتی به خانمی ادب و احترام می گذاری زن ذلیل ات می خواند و بد تر اینکه زن باره ات بدانند که خود ننگی است و هزار حرف دیگر که قلم عاجز است در این فیس؛ اگر خیلی خوب نظر بدهند و احترام موی سفید ات را ، می گویند از" خود راضی". و عصا قورت داده.احترام به یک خانم و بانو را باید آموخت ،کسی در فکر این حرف ها نیست که آمار طلاق وحشت ناک رو به بالاست .اگر دکتر و مهندس هم باشی آداب معاشرت را نفهمی همان چوپان ای هستی که از اخلاق پدران ات را داری دنبال می کنی. بابای من از نادر کسانی بود که تا من چشم باز کردم دو شغله بود برای معاش ما ها؛همیشه کار کرد حالا هم شکر زنده یم به مرحمت پدر؛ هرچه آموختیم از او بود و بعد دبستان و دبیرستان؛خدا رفته گان همه را بیامرزد.معاشرت را یاد مان داد،لااقل بی حرمت نماندیم،اگر چه همیشه نیازمان به خدا بود ولی به بنده اش نشدیم