من به امید وصف دوست از دو جان بریده ام ؛

من به امید وصف دوست از دو جان بریده ام ؛ 

 وای اگر توبه کنم خدای من از چه جهت روا کند.

روا همه ذات خدا ؛ از چه جهت رها کند بنده بی نوای خود

شرم همه وجود من کاش مرا فنا کند.

این که مناجات من است اگر چه  همه قبول از اوست

قبول اگر ؛یا که مرا براندم ؛ لال شوم  مخیّر

گر گنه ام روزه نماز من شود؛ شرم  از حضرت اش منم

من که غیر حقوق ماهیانه ام نخورده مال کسی

خدا چرا نبخشدم