همیشه خدا در باره واقعه ای که اتفاق افتاده و آن هم از نوع تاریخی نگرانی های وجود دارد ُ و آن اینکه چقدر مهم است چکیده ای را نوشتن و یا گفتن. به قول امروزی ها تست زدن بدون اینکه درحال مجبور باشی در عمق مطلب چیزی یا حرفی زیاد بخوانی و یا بنویسی . شاهد مطب را می گویم.
.................آنتونی پارسونز در ابتدای آن فصل از کتاب خاطرات خود که به شرح دی ماه سال 1356 و حوادث آن روزها اختصاص دارد، جمله ای از آلکس دو توکویل تاریخدان و فیلسوف نامدار نقل می کند که می نویسد "جدی ترین و حساس ترین لحظه برای یک حکومت بد زمانی است که در صدد اصلاح خود بر می آید. فقط کیاست و سیاست کامل می تواند تاج و تخت یک پادشاه را هنگامی که می خواهد پس از یک استبداد طولانی، بهبودی در وضع ملت خود پدید آورد از خطر نجات دهد. دردی که به گمان درمان ناپذیر بودن مدت ها با صبر و شکیبیائی تحمل شده است و وقتی قابل درمان تشخیص داده شود، تحمل ناپذیر می گردد."
ببینید که چه قدر راحت انسان های حکومت گر را از اصلاحات می ترسانند ُ این را می گویند تولید فکر و یا نهادینه کردن نوعی خشونت استبدادی جهان سومی.
در یک کلام نویسنده جامعه شناس تمامی راه حل های جامعه حکومتی را می بندد .
اینکه چه باید کرد و چه باید گفت را در وادی انسداد و یک چرخه قرار می دهد و خلع از از تفگری می کند که حاصلش همان وادی سی سال بعد یک تحول تاریخی است.
حال باید حق را به نهادی داد که از واژه اصلاحات متنفر است اگر چه گوینده و مجری یک سید و یک دکتر و به اخص آقای خاتمی هم باشد.