روز های پر از امید

رندی نشسته کنار جوی،و آنکه چه افتد و دانید.بی یار و بی دوست و غم در دل صراحی می ریخت.و آن اخرین باده را می برد که بانگی برآمد از رفیقان چه نشسته اید که شحنه ای می آید و در وقت بود که وزغی ور پرید و در باده افتاد و رند چون بیم غماری داشت ،اگر آن باده آخری نمی رفت،تا شحنه سر رسد رو به وزغ مادر مرده کرد و گفت "دست بالت را جمع کن که رفتنی هستی" و این به گفت و باده را با وزغ بلعید. 

حال حکایت ماست که سنی نه در حد رفتن و لبیک گفتن حق،بلکه تن در جمود و جیب از نگاه یار و عیال خالی و خود پریشانی روزگار، علت ها به علل جمع. 

و آن بیتی بود که صدر اعظم محمد شاه قاجار قبل از انفاض  "ای مرگ بیا که زندگی ما را کشت" 

و سه دهه قبل پدرم هم حال روز مرا داشت افسوس ندانستیم و رفت. 

ولی من می دانم و می روم. 

فقط افسوس که در این بین عشق را جائی نبود در دلی که همه چیز بود الا ...

حجاز مقام ئینده (در دستگاه حجاز)

Nə eşq olaydı nə aşiq nə nazlı afat olaydı

Nə xəlq olaydı nə xaliq nə əşki həsrət olaydı

Nə dərd olaydı nə dərman nə bari firqət olaydı

Nə aşiyaneyi vüsalət nə bari firqət olaydı

Gönüldə nuri məhəbət gözümdə pərdeyi zülmət...

Nə nur olaydı nə zülmət nə büylə xilgət olaydı

Nədlr bu xilgət- bimərhəmət şu pərdəli hikmət

Bu zülmə qaşı nolur bir də bir ədalət olaydl

Tükəndi tagətü səbrim ədalət Ah ədalət

  Nə öncə öylə səadət nə böylə zillət olaydı.

نه عشق اولایدی نه عاشیق نه نازلی آفت اولایدی 

نه خلق اولایدی نه خالق نه اشگ حسرت اولایدی 

نه درد اولایدی نه نه درمان  نه بار فرقت اولایدی 

نه آشیانه وصالت نه بارفرقت اولایدی 

کؤنول ده نوری محبت گؤزوم ده پرده ظلمت 

نه نور اولایدی نه ظلمت نه بؤیله خلقت اولایدی 

ندیر بو خلقت  بی مرحمت شو پرده حکمت 

بو ظلم قارشی نه اولایدی بیرده عدالت  

توکندی طاقت صبریم عدالت آی عدالت  

نه اؤنجه اؤیله سعادت نه بؤیله ذلت اولایدی 

حسین جاوید 

شیخ صنعان نمایش نامه سینده 

حجاز مقام ئینده اوخونوب

مغبچه ای میگذشت راه زن دین ودل

 

شبهه هر حقیقتین آناسی

شبهه دیر اهلی-حکمتین باباسی

شبهه ائتمکده حق لی دیر انسان

چون کی هر کس جه بلّی دیر یارادان

هر زمان هر طرف ده نور افشان

فرق سیز اون جا هپ زمان و مکان...

اونا مخصوص یوقسا بیر مأوا

عرشه چیقماقدا وارمی بیر معنا؟

"شیخ کبیر صنعان فاجعه سینده"

شبهه مادر هر حقیقتی است 

در اصل شبهه اهل حکمت را ،پدری است